Reflexións de días grises

Nada permanece nesta cárcere,
escondite de baleiros e ausencias.
Onde os falsos sorrisos debaten cas bágoas 
acerca do eterno silencio.

Ecos, só escoito ecos.
Ruidos do pasado.
Que non me deixan durmir

No se puede resumir a ésto

No se puede resumir a ésto,
conejillos de indias de un sistema obsoleto.
Auto-destructivos por inercia,
nosotros creamos nuestras peores fronteras.

Es el yo y no el nosotros lo que nos frena.
El miedo y la cobardía, atados a nuestras rutinas.
Se nos hace tarde para salir de la cueva,
y la vida pasa mientras planeas.

Luchando por mis metas,
me divido entre el derrotismo y la sorpresa
cuando veo las arrugas en mi piel y en mi cabeza.
El reloj no se detiene y yo sin dar el puñetazo en la mesa...